Sol Yanım Karanfil Kokuyor

Bu dağ!
Bu taştan ağaçlar içinde işim neydi benim.
Aklımdan geçmezdi,
Ben bildiğimin bana dikenliği reva göreceği.
Her uyandığımda içim,
Günboyu ellerim kanıyor.
İnsan mutluluğa kadar uçar,
Acıya yakalanınca yere çakılırmış.
Gözyaşım ömrümden uzun.
Sol yanım karanfil kokuyor.
O bağ!
O bahçe benimdi.
Düşünemezdim bile,
Ben bildiğimin beni talan ettireceğini...
Dudaklarım titrer bazen,
Kırılan kelamımın kalıntısından.
Salkım salkım hüzün yağıyor;
Ayılmak ne mümkün...
Sırtımda cehaletin kurşunu,
Üstümde yol yorgunluğu var.
Sol Yanım Karanfil Kokuyor