Sol Yanım Şiiri - Lokman Gülbahçe

O, her gece yalnızlığın koynunda yastığına gömülürken, gözlerinden süzülen yaşlarla sessiz bir çığlık atıyordu. Sol yanında bir ağırlık vardı; her nefeste daha da derinleşen bir acı… Sevdiği uzaktaydı, ve yokluğu bedeni kadar ruhunu da yakıyordu. Günler geçiyor, gözlerinden akan yaşlar bir sel gibi yatağını ıslatıyor, kalbindeki boşluğu doldurmaya yetmiyordu. Kimseler anlamıyor, kimse onun içindeki bu sarsıcı yalnızlığı göremiyordu. O, içten içe yanıyor, acıyı içinde saklıyordu; fırtınalar onun yüreğinde dinmek bilmiyordu. Ölümü düşünüyordu bazen, çünkü sensiz geçen her an bir ölüme eş değerdi. Hayat, renklerini kaybetmiş, zaman ağır aksak geçiyordu. Ama her şeye rağmen, bir umut kıvılcımı hâlâ yanıyordu: belki bir gün sevgilisi dönecek, belki sol yanındaki acı hafifleyecek, belki gözyaşları bir sevgiye dönüşecekti. Ve o, her damla yaşında, her fırtınasında, sevgisinin gücünü hissediyor; sessizce ama derinden seviyor, bekliyordu. Çünkü bilirdi ki, gerçek aşk sabırla ve acıyla yoğrulur; sol yanındaki acı ise, onu sevdiğine bağlayan görünmez bir ipti.