Sol Kroşe Şiiri - Kerim Akbas

işte kimsesizliğin soysuz hatırası, yırtık fotoğraflardan geçmişe
eksiksiz takvimlerden kendiliğine bir kaç eski bildiri:

mesafelerin vurduğu kroşelere hiçbir antrenman dayanamaz!
savun şimdi günü, tarihin aşağılık sayfalarından bir günü
çünkü gün o avlulardan geçerken bir zaman kurtulamayacak
kimsesiz çıkılmış bir yokuşu, son sahneleri ve kapatıyoruz
biz mutlu adamlar değiliz bunu devlet büyükleri daha iyi bilir
en azından yine bir başımayım.

ben yine de iplerden atladım yol kenarı ağaçlarda kendiliğime
sakarya caddesinde kimseyle konuşmadan bitirdiğim bir günü
kutladılar onlar söylediler onlar anlaştılar onlar söyleştiler
burası aslında hiç yaşanacak bir yer değil ama sonra konuşuruz
birikmiş bir öfkeyle konuşuruz akşamları bitmez denilen şeyleri
burnumdaki kompresörden kaşımdaki talihe kadar tüm darbeleri
sami beylerin rakı muhabbetlerinden muhtarın çilekeş bağrına
insanın kendinde adım atacak yeri yok ve potansiyel nakavtken dava
erkenden kalkıp koştuğun mahallenin adabında adın masalardadır
ve böğrüne tam şurana bir ekip otosu yaklaştıkça bazen
bir şehre vuramamak oyununda kendine yenildikçe
ilk yumruktan sonra hiçbir antrenmanını unutturamazsın barışa.

tüm kapıları şehre açılan bir evde
serbest vuruş: hayatın devrimini kapitalizm yapamaz!
o uzun kırları bir başına yürüdükçe bitmeyen bir geceye daha
çünkü telaşın da unuttuğu disiplin: ölmeden bir daha ölerek
her gün, insan kendini kimselere anlatamaz...

hayatın açtığı yarayı hiçbir şampiyonluk kapatamaz.