Sokaktaki O Çocuk

Farketmedi kimse onu
Oysa sıcaktı gözleri
Güneşlenecek kadar...
Yumuşacık bir kalbi
ve kömür karası gözleri
Dokunsan ağlıyacak kadar..
Bir çocuktu işte
Herkes gibi herkes kadar..
Durdu ansızın zaman
Etrafa bakındı
'Ben'dedi dudakları
Ve durdular....
İki aşık gibiydiler
Ayrılmadılar...
Kısacık ayrılığa
Birleşerek sustular....

Annesi geldi aklına
Çok önceydi
Ve kar yağmıştı
Hiç görmediği kadar,
Pencereden bakmıştı
Bak demişti...
Bembeyaz oldu heryer
Ne kadar güzel,bu düşen taneler....
Sarılmıştı annesinin
Başkasında görmediği
Gök kubbe kadar geniş
Ve yıldızlar dizilmiş
günahsız eteğine...

Farketmedi kimse onu;
Son kez,o kış gördüğü
Annesinin başında,
Toprağı kıskandı
Neden o sarılmıştı
Neden onu almıştı koynuna..

Herşey durmuştu ,annesi durduğunda....
Yağmur kıskandı birtek
Göz yaşını avucunda..
Ve bir daha inmedi
Yeryüzüne
Asilin o beyaz rengi
Anne kıvamında..
Ama olsun
Mavisi vardı denizin
Birde kırmızı...
Yüreği kanayınca
Sarmadığı kimsenin...

Nasılda titriyordu herkes
Dişlerini fırçalayan
Kitap okunmadan yatmayan
Cıvıl cıvıl çocuklara...
Baktı onlara uzun uzun...
Burdayım dedi
Sustu,çığlıkattı...
Farketmedi kimse onu
Kör ve sağırmıydılar...
Aman Allah ım yoksa
Başka çocukları duymaz mı
Çocukları olanlar..

Farketmedi kimse onu ;
Oysa anlatmamıştı
Yokolmaya yüz tutmuş
Neredeyse unuttuğu
Umutları olduğunu...
Geceleri yürürken
Geçmişten geleceğe
O, daracık sokaklarda
Adım adım öldüğünü..
Hiç bir zaman unutamadı
annesinin onu
Bir bahar gibi,bir meltem gibi
kanat çırpan kuşlar gibi öptüğünü..
Ama hayat bu ya
Kimse sormadı ona
Rüyalarında ne gördüğünü..

Durdu ansızın zaman,
'Ben'dedi dudakları
Ve durmadılar...
Duramadılar..
Döküldüler sessizce,
"Ben... annemi özledim..'