Sokaktaki Çocuk Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Gece boyu bir çocuk sokakta kaldı,
Sen görmedin o çocuğu.
Ben gördüm
Ben gördüm onun tırnaklarının arasında kalmış toprağı,
Ben sürdüm yüzümü onun göğsüne.
Kucakladım durmadan.
O kaçmaya çalıştıkça sarıldım sımsıkı.
Asfalta boylu boyunca uzanmak istedikçe ellerinden tuttum,
Kaldırdım bir gecenin karanlığına,
Ama aydınlığa söz vererek.
Soğuktan yanakları al al olmuş,
Saç, sümük, gözyaşı birbirine karışmış bir halde dışarıda kaldı,
Kimse görmedi,
Ben gördüm,
Ben bildim onun isyanını.
Onun küskünlüğünü bir ben biliyorum.
Ben sildim gözyaşlarını her ağladığında,
Tuttum yüreğini her uçmaya yeltendiğinde,
Elinde sürüklediği oyuncak bebeği oldum,
bir sabah ayazı.
Kibrit oldum içi ısınsın diye kar, kış dinlemeden.
Bilmem ısıtabildim mi?
O çocuğu sevdim,
Üzerine kar, yağmur, dolu ne varsa yağmış olan o çocuğu ben tuttum sevdim.
Oyuncak bebeği çamura bulanmış.
Bebeğinin adını Mavi Dünyam koymuş,
Bi haber soğuktan.
Gece kadar üşümüştü,
Kaldırımlar kadar kalabalık içinde yalnız ve hissiz...

Mine Yılmaz Sevinç
04.Şubat.2023
23:13