Sokakların Çatısı Olsun İstanbul Fetholu ...

Yıl 1994, aylardan sanki o ay; Fetih temsili yaşanmakta
İstanbul şehremini tanımakta, öte yanda surlar yine halayda;
Fetih sanırsın, kanarsın feryada.. Ya o nedir? Yükselir arşa!
Az ötede bir çocuk! Tünermiş Bizans’ın köhnemiş kovuğuna

Tiner boğmuş beş duyuyu, sorular kaldı havada surlarda
Kör mikrofon! Cevap veremez çocuk; Sorma “Neden Orada?”
Ki mazlumdur.. Ne desin! Bir acı tebessüm dolanır burçlara
Öne çıktı öteki, öfkeyle.. Ve dahi kırgınlıkla;

"Onu büyüklere soracaksın sen! bize değil be abla!"
Git onlara sor hadi, sor! Sor ki çocuk neden sokakta!
A çocuk sağırdır cümlesi, sorsan da bir sormasan da
Surlar örter sırları! Ne dramdır.. Yaşar Ulubatlı bağrında!

Derler zalim Bizans! Çatısız!.. Çatısız öyle surlar da..
Bırak sazı, neşeyi a Gözüm! Maharet semaya çatı çakmakta!
“SOKAKLARIN ÇATISI OLSUN”! İnadına, inadına.. Olmalı mutlaka!
Müjdesi var Resul’ün! Fetih olur her daim! Durma sen de kutla!

Olur mu ki SOKAKLARIN ÇATISI..
Elbet OLUR, OLUR! İstanbul yeniden Fetholunur!

27 Ocak 2009