Sokak Lambası Şiiri - Hakan Aydemir

Bir sokak lambası şahit yalnız gecelere
Kaldırımlar ve yağmur sessizliği izliyorlar
Elimde şişeyle meydan okuyorum alemlere
Bir an Sokrates oluyorum, fazla düşünme diyorlar.

Şişeden iki göz bedenimi süzüyordu
Sanki senin gözlerini anımsıyordum
Bir dikiş bitirdim, aklım hiçbirşey istemiyordu
Bir an yetim çocuk oluyorum, babamı istiyordum.

Soğuk ne kadar tüylerimi diken tarlasında bekletiyorsa
Sokak lambasındaki sinekler de yalnızlığımı paylaşıyor
Ne kadar kaldırımlar seni unuttu diyorsa
Bir an sokak dilencisi oluyorum, olup bitenler hikaye geliyor.

Bir sarhoş görüyorum loş ışıktan sallanı sallanı geliyor
Sen de benim gibi dünyaya yenildin değil mi
Gülüyorum bir evin camından yansıyan yüzlerime
Bir an Kanuni oluyorum, düşüncem dünyayı perişan ediyor.

Gündüz olunca kopuyorum sokaktan daha ilk ezan
Sığınıyorum anılara teselli etmiyor yine
Boş kaldırıma gidiyorum biri yola bakıyor daha küçük bir kızan
Bir an düşleri oluyorum, giriyorum tertemiz bir bedene.

Hasretin her yerde bekletme beni daha
Yine gece dostum oluyor, müzik ve şair de
Gücüm yok bağıramıyorum, sokakta biri düşmüş dara
Bir an hasretlik rüzgarı oluyorum,esip gidiyor toz bırakıyorum geride

Gönlüme bir kor düştü gittin zamansız
Baharım yok artık sevdiğim kış oldu
Hakan anlamadı neden hasretlik apansız
Bir an nota oluyorum, müzik hep asil yoldaşım oldu.

kizilentari