Sokak Lambaları Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Bu şehrin, sokak lambaları yanmaya başlayınca,
Sana gelen, bütün yolları Aydınlanıyor yüreğimin,
Kalk gidelim diyor yüreğim,
Kalk gidelim,
Bir çocuğun parka, gidişi gibi gidelim,
Bir arının çiçeğe doğru yol alması gibi,
Heyecan'la, coşkuyla, aşkla gidelim.

Bu şehrin, sokak lambaları yanmaya başlayınca,
Dünyam değişiyor birden,
Bambaşka alemlere dalıyor yüreğim,
Gökyüzü maviye bürünüyor,
Kara toprak yeşile,
Masmavi Denizler,
Ay tarlası gibi oluyor,
Yakamoz, yakamoz,
Ve sen,
Uzaktan görünüyorsun,
Yıldız yağmuru gibi,
Masallardan fırlamışcasına,
Kıskandırıp bütün perileri, Buluttan patikalar,
Yolumuz oluyor adım adım,
Yaklaşırken sana doğru.

Bu şehrin, sokak lambaları yanmaya başlayınca,
Ruhum bedenimden ayrılıyor fersah fersah,
Yerçekimi hükmünü kaybediyor, Hafifliyor ten yükümüz,
O, çıldırtan kalabalık kayboluyor,
Dünya sadece bizden ibaret,
Dağ, Taş, Yer, Gök, ikimiz .

İlahi kudretin ışığı,
Bütün ihtişâmı ile
Belirmeye başlayınca gökyüzünde,
Bir bir, büyüsü kayboluyor
Sokak lambalarının,
Ve ben,
Bir kahvaltı masasından
Arta kalan kırıntılar gibi, paramparça, ufalanmış, dağılmışlığımla buluyorum kendimi,
Ama şikayetim yok,
Nefes aldığım sürece,
Sen bana yâr'sın,
Bu aşkın elemi, sadece beni sarsın,
Sokak lambaları, yandıkça varsın.

FEVZİ EMİR YILMAZ