Sokak Hayvanları Şiiri - Ozan Oğuz

''Çalmadılar, çırpmadılar
Onurlarıyla yaşadılar''
Eğilip, büküldüler nezaketten
Hep görmezden gelindiler
Hep görmezden geldiler sevgiye açlıklarından
Korktular, titrediler, üşüdüler
Geçen biri kafasını okşadı diye
Sevindiler oradan oraya koşturdular
Aç kaldılar boyunlarını öne eğdiler
Ama çıkarları uğruna el etek öpmediler

Taslandılar, tekmelendiler, hor görüldüler
Bırakıp gittiler; terkedildiler kaderlerine:
Yaradana emanet edildiler
Kanarcasına su içerken şiddete uğradılar,
Yavruları varken kaçmaz diye sinsice yakaladılar:

Sevdiler herşeye rağmen:
Sevdiler insanı...
Tek sevilmeyecek canlı, insan!
Onlar sevdiler ve önünde diz çöktüler
Karşısındakinin bilmediği teslimiyet ile
Güçlü bedenlerinin içindeki naif ruh ile...

Utanmadı yaradılan, kendini efendileri sandı
Göklerin fermanını buruşturdu ve yırtıp attı:
Kendi fermanını yazdı canice ve yaradanı çiğneyerek
Onun verdiği canları almaya yemini vardı
Yaradılan hükmü verdi, öylece bulaştırdı kara bir lekeyi
Alınları gibi kara ; çıkamayacakları derin dehlizler gibi:

Ağlıyor insan, ağlıyor vicdan, melekler ağlıyor
Duyulmuyor sesler, dualar...
Kayboldular yavaşca karanlıkta,
Hafifçe sendeliyor iyilikten kalan ne varsa
Son bir gayret ile, sevgi ile ve çırpınış ile...
Az da olsa umut kalmışken içlerimizde
Son bir dala tutunuyoruz; ruhumuz ve duygularımız bir
Şefkatli bir sarılış ve güçlü bir kavrayış ile...