Sokak Çocukları Ve Kimsesizler

Bir çocuk ağlar içimde kimsesizleri görünce
Sokak çocukları hayatın acımasızlığıyla erken yaşta tanışır
Yetim kelimelerle öksüz cümlelerle içimde bir çocuk ağlar
Ayakkabısı yırtık üstü başı perişan
El açıp dilense balici piç diye en ağır itham
Kime gitsin kimden istesin zaten feleğin pencesinde
Gece karanlığında ölümün kucağında
Haydi gurur duyun dünyanızla
Bir tarafta açlıkdan ölenler
Bir tarafta doğmamış bebeğine parti düzenliyenler
Bir tarafımız kıyamet
Bir tarafımız ihanet
Ölüm bile temizlemez kirli ellerimizi ve ruhsuz bedenlerimizi

Aç kalmayan hiç bir zaman anlamaz açın halinden
Her şey yalan değilmi ki zaten
Hiç ölmüyecekmiş gibi ye iç ve eğlen
Bırak kim ölürse ölsün bırak kim düşerse düşsün
Sen varsan dünya var öyle diyor örnek aldığın insan
Bencil duygularınla yaşa ve yaşlan
Ölmeyecekmiş gibi davran

Eğer... O vakit hesap sorma günü gelirse o piç dediğin çocuğa
O zaman nereye gideceksin kimden af dileyip kime boyun bükeceksin
Yırtık ayakkabılarına mı sarılıp bağışla diyeceksin
Yoksa görmemezlikten geldiğin hüzün yüklü gözlerine mi bakacaksın
Fazla bişe istememişti topu topu en fazla iki lira
Verseydin dünyalar onun olurdu koşardı yanından güle oynuya
Kirli yüzüne bakıpta iğrendiğin o sokak çocuğuna

Sessizliğin adını nerden aldığını bilirmisiniz siz
Gece yağmurlarında soğuk kaldırımlarda uyuyan kimsesizlerden
Anne, baba diye her gece semayı titreten bir sesle ağlıyanlardan
Açıkıpta çaresizce hırsızlık yapanlardan
Onuda beceremeyip yakalanıp merhametsizce dayak yiyenlerden
Sessizliğin adıdır kimsesiz ve sahipsiz olmak
Gurur duyun bu bizim gururumuz insafsız olmak

Bir gün gök parcalanıpta üstümüze ateşler yağarsa
Denizler kuruyup toprak hiç bir şey sunmazsa
Güneş sönerse karanlığı bırakırsa
İşte o zaman anlarız sokak çocuklarını ve kimsesizleri
İşte o zaman bir nebzede olsa yaşarız onların dünyalarını
Çünkü onların dünyası küçük kalblerinde birer yangındır
Çünkü onların dünyası varlıkla yokluk arasıdır