Sokak Çocuğuyum Abi Şiiri - Ufuk Güney

Çünkü ben sokak çoğuyum abi
Kimsesizlerin kimsesiziyim tek gönül dostum
Çarasizliğim olmuş benim. onunla konuşup
Onunla dertleşip onunla ağlıyıp onunla gülüyorum.
Yanlızlığımı koynuma alıp bir kaldırım taşında
Hiç kıpırdamadan öylece yatıyorum adeta ölümü bekliyorum.

Kalabalık bir dünyada öylesine yanlızımki
Oylesine çaresizimki gözyaşlarım sel olup
Bir nehir misali akıp gidiyor. sanki ömrümden ömrümü
Günlerimi aylarımı yıllarımı hiç acımadan çalıp gidiyor
Dermansız dertler veriyor aşılmaz yolları aştırıyor bana
Adeta Allahın adıyla zikrediyorum yaşadığım ölüm sessizliğine.

Derdi veren Allah dermanınıda verir diye ona sığınmaktan
Başka çağrem kalmadı. biliyorum bu yaşadıklarım
Benim kaderim ama öyle ama böyle yaşamak zorundayım
Bunun adı yaşamaksa yaşıyorum öylesine.

Uzandım sokakların yanlızlığına soğuk gecenin ayazını
Ciyerlerime kadar çekiyorum. bir tokat gibi
Vuruyor olsada yüzüme yanlızlık. rüzğarın çığlığını
İliklerime kadar hissediyor olsamda. gecenin karanlığını
Üzerime yorgan yapıp sessizce ölümü bekliyorum.

Tek sığınacağım kapı yaradanım olmuş benim
Kimse bilmeden görmeden son nefesimi öğlece
Bir kaldırım taşında veriyorum sessizce azrahili bekliyorum
Çünkü ben sokalarda yaşayan kimsesizlerin kimsesiyim
Kimsesizlik ve çarasizlik acılarla yaşamak açlıkla boğuşmak
Benim kaderim olmuş çünkü benim adım sokak çocuğu abi...