Sokağından Kapına Şiiri - Savaş Barha

Gecelerimi süslediğin her bir rüyamla
ilmek ilmek kurduğum içimdeki düzenin
her zerresinde senden bir parça gizledim.

Dilim sustukça kalemim konuştu.
Kalemim seni anlattı gökyüzündeki kuşlara.
Yıldızlar seni duydukça ışıl ışıl parladı semada.

Aşkın en dipsiz kuyularından çıkıp
koca koca kalabalık şehirlerde dolandım,
dönüp şehrinde buldum yine en güzel mutluluğu.

Çisil çisil yağan yağmurun masumluğu
penceremin ve gözlerimin ve hayallerimin
kirini alıp götürdü, yağmur gibi masumuz biz.

Biz, biz için koruduk bunca zaman
vişne renkli akşamüstlerinde bulmak için,
kalbimizin en ücra köşesindeki eksik yanımızı.

Son dolunay ışıkları pencerene düşerken
sokağında odanı seyrettim, gözlerimi kırpmadan.
Gölgenin perdeye değmesi içimde fırtınalar kopardı.

Seni görünce dönüp geri gidecekken
merdivenleri çıkıp kapında buldum kendimi.
Aramızda çelik bir kapıdan başka engel yoktu.
Kalbim duracak gibiydi, birkaç metre ötemdeydin.

Işıklar yanıp yanıp söndü, bir ceset gibiydim.
Kıyama durmuşçasına sessizce seni bekledim.

Dün olmadı, bugün olmadı, yarın olur mu?
Mazideki gibi bir hülyayı yeniden yaşar mıyız?
Nefesim, nefesinde kaybolmuştu, tekrarlanır mı?