Söğüt Ağacı Devrilince Şiiri - Efecan Kı ...

Silinecek bir kalemde
Çocukluğun getirdiği aptallıklarım.
Oysa ben gerçekte aptal değilim,
Altında yaşadığım söğüt ağacı tepetaklak olsa
Gidilecek başka yer kalmadığını o an anlarım.

Yakında anlayacağım:
Çalışmadan yenilecek bir topan ekmek
Babanın oturduğu sofrada yenmeyince
Doygunluk vermeyecek,
Ciğerlere dolan oksijen aynı çam ormanında
Babayla gitmediğim için
Artık bir çocuğun soluk borusundan geçmeyecek,
Büyümüş olacağım.

Ve sen hayattan koptuğunda baba
Oğlan çocuğu gibi zayıfçacık kalmış,
Takatsizlikten kemiklerinin içleri boşalmış,
Yorgun, silik hafif bir bedeni,
Binbir anıyla gömmek maneviyatı,
Sanırım hiçbir şey belki bir daha bana bu kadar
Ağır gelmeyecek,
Kefen beyazın sen yatarken nurunla içinde
Benim gözüm bir daha
Toprak grisinden gayri beyazlık görmeyecek.

Seninle beraber bir çocukluk bitecek baba,
Yarı baygın gömülüp toprakta ölecek.
Her aynaya baktığımda bundan sonra
Elleri omzumda, gururlu bir hayalet göreceğim,
Bana zırh gibi gelecek.
Kanatlarının altında, kanatlarımın altında
Bir ömür sen gibi olup çocuk büyüteceğim.

Belki sen unuttun ama
Çocuğuma beni gömerken
Benim kadar ağlamasın diye tembihleyeceğim.