Söğüt Şiiri - Özcan Kurt

SÖĞÜTÜN HİKAYESİ

Fırtınalar yine bildiğini yapacaktı,
Önce sıkı sıkı tutunanları söküp atacaktı, yerlerinden..
Evet öylede olmuştu, ne asırlık çınarlar yer ile yeksan bir çatırtı ile yok olmuştular yerinden memleketinden..
Şu söğüt var ya..
İşte ona hiç gücüm yetmiyor,
Hani gıpta etmiyor da değilim,
Yatıyor kalkıyor,
Eğiliyor deviniyor, çevriliyor,
Her şey dini(l)yor,
O yine yaşamaya devam ediyor..
Dedi rüzgar..
Ve söğüt:

Sana zerre miktarı yok sitemim,
Seni güneşi de elbet severim,
Bir yanım toprak ya şükür ederim,
Gölgem ve insandır yaşam nedenim..

Bir yanım Mikail, öte Azrail,
Yaşam, ölüm, çizgi bu yana meyil,
Şimdi elini değ de, suya eğil,
Aksim, çamur, hamur budur ederim.

Ah bu her şeye gönüllü oluşum,
Bazen esnek bazen dik duruşum,
Dünya yansa yok içinde kuruşum,
Yaşamak kutsaldır, teşekkür ederim.

Söğüde rüzgar değdi,
Söğüt yattı eğildi,
Ortalık dindi,
Söğüt kalktı devindi.

Özvecan'ım hayat acı ve tatlı,
Herkese gönlünce yaya ve atlı,
Hemen tezahür etmez biraz nazlı
Hayat nefes alıp vermektir derim.