Soğuk Zamanlar... Şiiri - Ulvi Ziya

Saatlerdir yağan kar; baktım, nihâyet dinmiş
Kalın beyaz bir örtü kaplamış yeryüzünü
Dondurucu bir soğuk köşe bucağa sinmiş
Mekân tutmuş bu şehrin tümseğini,düzünü…

Isı eksiye düşmüş; hava sisli ve kara
Şimdi hangi yerlerde titrer durur fukara
Yoksulluk,gönüllerde iyileşmez bir yara
Zehreder nicesinin gecesi,gündüzünü…

Sıcak odalarında mayışıp gerinenler…
Beride,zenginin hâline yerinenler…
Boş midelerde çalan tiz ve keskin sirenler…
Ve avutma çabası; yetimi,öksüzünü…

Kimler huzur içinde,kimler acılı; meçhul…
Zengin yoksuldan uzak,herkes kendinden mesûl…
Bu egoist âlemde insanlığı ara da bul…
Belki bu ayazlar dondurmuştur özünü…

Sulu kar,lâpa lâpa,ince ince yağan kar…
Sırtı pek,karnı toklar ona keyifle bakar…
Kimsesiz olanları derde belâya sokar…
Kar,tipiye dönünce acı söyler sözünü…