…Soğuk Parantez…* Şiiri - Naime Erlaçin

sabahlar bilmez yaşlanmayı
kadim bir masalın ayak izlerine gece
kırmızı saatlerin mührünü vurur

açılır parantez

cezaya durduğunda tek ayak üstünde
en fazla kendi kökünü söker kişi
eşikten sızan suyudur buz
dona çeken akşamın
adresini bulamayan bir mektup yazar sevgiye

soğur beden

geçmiş bir zamandan kalan iri sözler
ufalanıp un eler yazgımıza
arsızca kuşanılır sabahın diri vakitleri
tanrısal gücü umulur dağın
yalnız bir ağıttan

dişlerini geçirir gerçek etimize
acıtır içimizin çengelleri
sessizliği dinleriz

meçhule üflenmiş
mum alevinde kapanır parantez
puhu kuşu sonuncu kez kanat çırpar
ağlar
tüylerini bırakır kırık bir eylül cübbesine

soğur evren
üşürüz böyle...

(*) 13 Eylül 2005 - Sevgili Babam A. Muzaffer Bulgulu anısına.