Sofrasiz Susuzun Şiiri - Seyfi Karaca

Happan hodak frez yüküyle nodalanmis harmanlarda sokaklarindan gökkusaginin yagmurlandigi ve damlarinda bahar sagnaklariyla baslayan kardelen sevincinin insane müjdelenip tarla toprak oldugu essiz bir eryüzü masaliydi sanki, gökte kuzgunlar kartallar sahinlesip masmaviligin beyaz bulutlarla duvaklaniü süsledigi gökyüzündeyüce daglari derin vadilri dönüp dolasirken…
Yerde geleniler körpeler arilar kelebekler kurbagalar kuzulr, bakraclarini serin pinarlara savan yeller yurtlar yolunda hicbir vakit zamanasimina ugramayacak olan hayat nehrinin deli bir divaneye varini yogunu devran edip irgat yoran ahmetiyle abdal cesmesinden galanin ardina kengerde kevende gönül baglari bostanlik dutluk elmalik erikcelikti…
Ekin saman yüklü semsamer cicekleriyle oynasip gülümseyen atli arabalar ceteni kagnilar behrinde esip tozan kursak kavurgasiydi…
Ay cicekleriyle cocukluktan ihtiyara gülümseyip kendini hayal ettigi yerde bulan, simdi külleri ocak bucak sogumus tandirlarda uzak bir gölgeyi yikik duvarlar ardina silinip savusan, kirik testilerde sofrasiz susuzun, bozulmus baglar ve hodaksiz happansiz halleri..

Seyfi Karaca………..Kasim/ 15