Sofranda Mezeydim Şiiri - Mehmet Semercio

Sofranda Mezeydim

Gönül sofranda mezeydim,
Ne gün adamdan saydın ki?
Günbegün ömrümü yedin,
Afiyet olsun! Doydun ki.

Bir gülüşündü tek derdim,
Kılıktan kılığa girdim.
Akşamında sözler verdin,
Şafak olmadan caydın ki.

Mutlu olmaktı niyetim,
Onu gölgende aradım.
Ben üzerine titredim,
Sense canımı kıydın ki.

İnsanoğlu doğuştan kör,
Hem doyumsuz hem de nankör.
Bak ne hâlde, maşuğu gör!
Ölmüşüm, gözün aydın ki.

Sevdam vardı onbir gözlü,
Kafdağından daha gizli.
Herkes duydu, boş ağızlı!
Elâleme tez yaydın ki.

Sanmıştım ki zahir sendin.
İlkim sendin ahir sendin,
Zamansız kayboluverdin
Hayâl gibi bir şeydin ki