Sofistike Kahkaha Şiiri - Nurşah Şenel

Bir gün gelir de
dinlediğin o şarkı bittiğinde
benim şarkıyı mırıldanışımı duyamazsan
anla ki bensizlik çoktan serpilmiş yüreğine
sonra ardımca kalan her bir şeye
anlamsız nesne muamelesi yap
sana yüreğimi çizdiklerimden başla işe
her hecesine bir murat gizlediğim mektupları
boş kağıt parçalarıyla bir tut
geri dönüşümü olur avuntusuyla
masanın yanında duran çöp sepetine at
ve içinden geçeni yüz çizgilerinden anladığım da
aklına düşmesin sakın ola
çöp sepetine at sen
gün gelir başka yürekler yazılır onlara
belki yine sevdası ağır gelen birisi hafiflemek ister de
buruşturup atar bir taraflara
sen bunları düşünme
sevda taşlarının tuz buz olduğunu hissettiğinde
bir köşeden başla temizlemeye
hafifle…
hafifleyince bulutlarda bir yer bul kendine
gözyaşımı onlarınkilerle birleştirdiğimde
seni sele katmasınlar diye
birlikte aldığımız kadife cekete gelince
sokaktan yok yoksul biri geçince
kabul etmesini söyle nazikçe
kurtul bencilce
seninleyken çoğalan neşemden kurtulmak
istediğinde ise
parkta oynayan çocukları sustur
payla onları
neşem zaten ayrılığın boyunduruğundadır
çocukların suskunluğunu duyunca
o da susar
gözyaşı döktüğünü saklamaya çalışırken
sırtını dönüp
sofistike bir kahkaha bile atar …