Sofia-7 Şiiri - Gülsüm Baykara

Geçmişle harmanlanan dizelere uyuşmayan aklının bana suâline karşın anlamlar sıraladımdı
Böylelikle bir tanımım oldu zamanla senden beri
Gülünç yüzlü mutluluk uzandı dudaklarından bana değin
Bir sağırdım oysaki ben
Lakin gözlerinle inandımdı inançların tümüne
Sen biraz septist bense nihilist
Hiçliğime doğru bir tutam kuşku olan sen ve dudakların
Bir adım gerideydi gözlerimden
Bir tanım daha eklendi
Bin tanım üzerine
Put denilirdi elbet bana
İbrahim duymasın baltasından korunmakta duvarlar
Miller çektim gözlerime
Durdum ayaküstü saatlerce
Avucumla aklımı sıraladım bulunduğun evrenin yüzüne
Yanılmadımdı elbette
Mesafeler kuşandım başından beri
Uzadıkça uzadı yolların ağırlığı
Ve gittikçe gitti ellerin boynumdan
Okuyabildiğim bir grafik sanki aklının yoklaması
Evet an be an uğrardı düşüncelerime yorgunluğun
Ve ben anlardım bir düşle beraber
Düşüşten ibaret olduğunu güzelliğinin
Yana yana yan yana gelmek vardı şimdi
Bu düzensizliğin eşiğinde
Evet vuslat bir koşuldur şimdi
İnançsızlığımın şuncacık yoğun evresinde
Yıllar sonra bir totemle görebildiğim çehrendeki ardı ardına sıralanmış benlerini sayamadım
Ve yıllar sonra ellerimde bulduğum fotoğrafla
Sanki tanrının parmak uçlarıyla çizilmiş çarpışık bir düzen fark ettim çehrende
Her birine ayrı bir buse uzattım tanrının elinden çehrene doğru
Ve en çok günün ağarmasıyla bir ezan vakti ellerinin çırpınışını düşündüm
Geri çekildiğin günden bu yana