Sofia-2 Şiiri - Gülsüm Baykara

Sona gelindiğinden kuşanamadım sarı iplikleri
Ve giydirmeyeceğim gölgesinden kaçtığın ruhuma
Sarı palavraları
Zoraki yakama hapsolan güneşten bir lokma kemiklerimi arzuluyor
Akşam suları
Gelip giden bu ürkek tohumdan vardımdı manasına arzunun
Manası arzunun bir başlangıç bir bitiş
Bir bitiş bir başlangıç düzleminde insanı içine çeken bir iki kısır döngü
Ve bitişi andıran güneş timsali bir fam
Geleceği yargılıyor
Tezat sayılır bir ahval bir serencam
E üç beş sancıyla beraber diyaframımda sızlanan uç uç böcekleri
Bu deyişle birlikte bir hatır dizildi ipliklerime
Yani bahsi geçen ihanetin tanrısı uğur böceği
Sahi neydi senin adın biraz ıssız, bir takım dolambaçlı sevda yelkeni
E bir bakıma esen ve serpilen gül
Sesinle doğuramadığım şemse şimdi çok uzağım
Duyularıma yansımamış bu yangını çitlerle çevreledim
Yalnızca bir gıcırtı evin duvarlarından sesime eklenir
Hiç bitmesin bu gıcırdayan yalnızlık
her daim diri tutsun hatıralarımı
Adaletinde zamanın
Ve zamane yolculukla yorgunluğumu tazelesin diye bir ses
Uykusuz geceler biriktirdim
Onunla konuştum yani tanrıyla
Elleriyle Corcovada’dan bana uzandı
Ve uzandım gözlerimle göğe bulandım
Evet sevgilim yokluğunu bir tanrıyla süsledim
Uğultunun uğramadığı uykusuzluğumsa bâki kılındı.