Sodom Halkı Şiiri - Kaan Gülsatan

Sonuna kadar zoruna gitmesi; çok eğlenen kişilerin yaşadıkları hayatın, eğlenemeyenlerce.
Donuna kadar yok etmesi; sürekli tanrının eğlenen insanları, ta ki eğlenmeyinceye.
"Ve de benzememesi bir motorlu kıtanın karanfile, yarin dudağından getirilmiş."

Hep birileri içerledi eğlenmemize,
arkamızdan konuşuldu biz eğlenirken,

İçtik, sarhoş dediler.
Sıçtık, kabız dediler.
Yedik, müsrif dediler.
Sevdik, yalan dediler.

Ama Sodom halkı..
Kızıldenizin güzeliydi,
yer, içer, çalar söylerdi,
sever, sevişirdi gönlünce,
ve de vermezdi hesabını kimseciklere,
istediğini yapar, istemediğini yapmazdı,
ergen bir kız çocuğu gibi.

Eğlenmeniz her zaman birilerinin zoruna gider,
Ancak Sodom halkı o kadar eğlenmişti ki,
yüce tanrının bile zoruna gitmişti.

Öylesi eğlenirdi Sodom halkı,
dertsiz ve tasasızca,
her günü son günüymüş,
ve de ölüm bir son değilmişçesine.
Kükürt ve ateş yağdırdı üstlerine,
Yüce tanrı bile kıskançlığından. (*)

Şimdi bu şehri terk edip gitmek vardı revaçta.
Kül ve duman tadına doyamadan üstelik,
kükürt kokulu düşlerden uyanmış veya,
yarım kalmış sevişler,
sonuna varamamış bitişler,
dünden âla deyişler,
son gibimsi içişler..

Kaldırımlarda kadınlar,
bu defa eğlenemeyecekleri bir gece yaşarken;
ciğerlerinde sakladığın bulut,
hoş giyimli pezevenkler,
gece yarısı sarhoşları,
kırmızı ve kahverengi..
Yoldan çıkmışlığın rengi miydi,
yoksa yolun bizzat kendi mi?

Ancak bir bülbül anlardı bülbülün ötüşünden,
ve ben de seni duyardım tenimdeki öpüşünden,
sen be sen; bu yüz, bazen doksan dokuz,
hoşnut değildim inan, senin gibi;
aşık olduğum kadının bir kişi olmak zorunda oluşundan.

Şimdi bu şehri terk edip gitmek vardı revaçta.
Kül ve duman tadındayken üstelik..