KEMİKLERİME KADAR SENİ YAŞIYORUM
Kalabalığın ortasında bir orman gibi sıkışmış hissediyorum.
Her şey üstüme geliyor; insanlar, sesler, düşünceler… Ama içimde bir boşluk var, yankılanan.
Sanki ben bu ormana ait değilim.
Sanki ben, bu kalabalığın içinde unutulmuş
bir gölgeyim.
-l-
'yok olmak üzere çıktığım koşuda
h e r - m o l a d a
bana su veren biridir sevgili
öpmeye / sevmeye
Devamını Oku
'yok olmak üzere çıktığım koşuda
h e r - m o l a d a
bana su veren biridir sevgili
öpmeye / sevmeye
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta