Şizofreni Şeytanı Şiiri - Ali Oskan

Bir zavallı kimsecik var idi bir zamanlar,
Dünyanın bendesiydi, maşukuydu insanlar.

Gerçeğinde, düşünde, hayallerinde bile,
İnsanlara sevdalı, insanlara kul köle.

Kalbi saf ve temizdi, karşılıksız severdi,
Cefaları tınlamaz sinesine gömerdi.

Fakat canan vefasız ne yapsa memnun olmaz.
Yine de koşuşurdu her kese olur olmaz.

Günlerden bir gün ona birisi bir laf attı:
“Allah yoktur” diyerek Allah’ı hatırlattı.

Bundan sonra bir zaman ölümden korkar oldu,
Sonunda hardal kadar kalbinde bir nur buldu.

Cılız bir iman ile Hakk’a yönelişti bu,
‘Aradığımı buldum’ sanıp aldanmaktı bu.

O halde koşuşturdu yıllarca usanmadan,
Herkesi hidayete çağırdı hiç bıkmadan.

Önce birdi sevgili, sonra ikiye çıktı,
Dünyevi ve uhrevi birbirine karıştı.

Ayırabilmek için aylar, yıllar uğraştı,
Birleştiremedi de, emeği boşa çıktı.

İşte o zamanlarda biraz gevşeyiverdi,
Ardından riyakarlık kalbinde baş gösterdi.

Daha sonra bir kızla aşkını yarıştırdı,
Sonra da melankoli gönlünü karıştırdı.

Sinesine nedensiz bir çok kaygı üşüştü,
Yavaş, yavaş rüyalar kabuslara dönüştü.

Müthiş bir savaştı bu ne ölen var, ne kalan,
Yer yerinden oynuyor fırtına, bora, tufan.

Bir gece uyandırır pek acayip kabuslar.
Hallisünasyonlarla, nevrotik depresyonlar.

Nevrotik kaygılarla, korkuyla sarmalanmış,
Yüz türlü paranoya sinede yuvalanmış.

İçerde bekler iken şizofreni şeytanı,
Nevrasteni cinleri çalardı kapısını.

Sonunda karar verdi bulmak için kendini,
Çetin bir uzlet ile aşmak için bendini.

Aylar sonra azaldı gönlünün karanlığı,
Ufuklar azat etti donuk bir aydınlığı.

Kalbinde hissedince bir damlacık imancık,
Yerinde duramadı sevinçten zavallıcık.

Zavallı o damlayla kainata sığmadı,
Sidretü’l-Müntehadan ötelere fırladı.

(10. Şubat. 1990 – İzmir)