Şizofren Sızıntılar Şiiri - Ayşe Uçar

içimde dul kalabalıklar
her birinin gölgesi kendinden ağır
kurumuş karanfil kokularını andırıyor
suretsiz kimlikleri

usumun çeperlerine tutunmuş
tepinen garip bir güruh
nereye kaçsam?
benden önce gelip oturuyorlar
dokunsam unufak olacak ruhları
kanayan parmak uçlarımda kader çizgileri

kimseler açamıyor
zihnimdeki saklı kitabın sayfalarını
kilit kelimeleri kayıp
gizli gömü, kör bulmaca sanki

kimi zaman
gökyüzünün karanlık yüzü
çorak toprakların ağulu çiçeği
mor dağların dumanlı başı
bazen renkli panayırların
çılgın hokkabazı
bazen de sonsuzluğa düşen yıldızların
ağırlığı
bir zincirin kopan halkaları kadar dağınık
usumun karmaşık telleri...

çılgın bir meczup, sanrısal algılarım
“aşk”mış ne umurum!
“dünya yuvarlakmış”
“hiç durmadan dönermiş”
bunlardan bana ne!

tek kavgam kendimle
kimse bilmiyor...

yaşam
düş veya gerçek
gözümden süzülen damla
dilimden düşmeyen kederli nağme
kendi içimde nefes alan
boğulan küçük bir çocuk

bakmayın!
belimin iki büklüm oluşuna
gülmeyin!
sırtımdaki kambura
ben bir zamanlar, nice zaferlerin
adsız kahramanıydım...

(27 /01 /2011)