Sızıntı Şiiri - Sebahattin Kömürlü

İşte bu kadar
Bu kadardı kararın kararı
Bu kadarla kalmayacaktı ki
Sızıntı
Sızdı
Sızdı
Beyinde kılcal damarlara
Ayaklarda tırnaklara
Başta saçın tam dibine sızdı
Ağır ağır
Yavaş yavaş
Sızdı
Sızıntıyı
İşin aslına bakarsanız
Hiç kimse fark etmedi
Öyle yavaş
Öyle ahenkli sızdı ki
Kandaki alyuvarlar algılayamadı
Artık
Ne kale dinliyordu
Ne sur
Ne kapı
Kozmik odaların kapılarından yavaş yavaş sızdı
Paşaların omuzlarında ki apoletlerden
Polislerin gözlerinin içindeki ferden
Köylünün elinin içindeki genden
Bağırıyordu pervasızca benliğini
Meydan okuyordu meydana
Dağa taşa
Şehirde meydanlara
Tepelerdeki ağaçların altına
Gözdeki göz yaşlarıyla
Dolduruyordu ekranları
Geceler boyu
Sümükleriyle salyalarıyla
Atmıştı utanmazlığını bir kenara
Haykırıyordu alçakça
Memleketin anası ağlıyormuş
Ağlasın
Onun umurunda mıydı
Dönmeliydi dolarları
Bankalarda okullarda
Öyle bir sızmalıydı
Ki
Sızıntı
Sızı vermeden her yana