Sızılarım Şiiri - Necati Şimşek

Müdavimimdir sanki hep kemiren o sızı,
Hayatımla beraber tortop olmuş büyüyor.
Ne kadar uğraşsam da silinmez ki bu yazı,
Çırpındıkça yaşamla herkes bana gülüyor.

Ömür denen zamanı, boşa mı geçirmişim,
İnsan denen varlığı boş yere mi sevmişim,
Pişmanlıktan boş yere dizlerimi dövmüşüm,
Ağlıyorum yıllardır göz yaşlarım dinmiyor.

Her geçen zalim sene, çentik attı yüzüme,
Durmadı bu çentikler, işledikçe derime,
Derinleşen her çizgi, yara yaptı kalbime,
Kalbim de isyan etti, düzenli çalışmıyor.

Aradım ömür boyu, nere kaçmış insanlık,
Kime dostum dediysem, hissettirdi pişmanlık,
Düşman kazandım sanki hiç bilmezken düşmanlık,
Ardım sıra her bir dost sanki kuyu kazıyor…

Kalbimi açsam kime, yaraları görmeden,
Ne anlasın gariban, sevmeden sevilmeden,
Şu yalancı dünyada, bir tek gülü dermeden,
Tuş olmuş gibi sırtım, topraktan hiç kalkmıyor…

Ne olursa olmalı, düşman da mert olmalı,
Mertçe karşıya geçip, kılıcın sallamalı,
Döndüğümde sırtıma, bıçak saplamamalı,
Artık bu yaştan sonra hiçbir laf çekilmiyor…

Namusumdur hazinem, namussuza kızarım,
Dost bildiğim herkese dostluğumu sunarım,
Beni yanlış anlayan insanlardan bizarım,
Gönül küserse bir kez, bir daha barışmıyor…

Yazdığım satırlardan, hisse kapsın insanlar,
Kimi şeytan olsa da melektir tüm insanlar,
Beni herkes anlamaz, ama anlayan anlar,
İçinden geçen her şey, buraya yazılmıyor…

30.09.2007
Necati ŞİMŞEK
Ankara