Siz Uyurken Ben Şehirlerden Geçtim

Yangın cehenneme “asıl”dı,
Bekletmek olmazdı o zaman suyu…

Söndürdüm,
Gerekliydi…

Aynada yandı rüzgarın bir ucu
Ökse yapıştı siyaha avare adımlarımdan
Ağıdını işitti yoksul bir kaldırım;
Dalga sırtımdan aktı,
Yüzümde yüzdü sazlıklar
Düşmeyen avaze sesindi avuçlarımdan…

Soğuk şubat
Yaşlı şubat
Dul şubat
Kusur eksiğinden değil!
Bu yükü döldeyken aldım ben çukuruma,
Çarığıma çürük hikayeler doldu gözümden
Göbek bağımdan kesti hıza adımı.
Kaybetmem ondandı her kış,
Yaraya tuz götüren aklımı…

Işık cennete “asıl”dı,
Bekletmek olmazdı o zaman mumu…

Söndürdün,
Gereksizdi…

Üflemek şehrin kulağına adını,
Tadını dimağında bırakmak esmerliğinin.
İnsan,
Giderse kaybeder aradığını.
Bulduğu,
Namlı gidişlerdir yalınayak.
Gözlerimden içeri çekil!
Kır kirpiğini aşina bir dümene
Ki yansının kurunun yanında rutubetli mil.
Yedi düvel –yalancı- şahit!
Duydum, duymadım dedim.
Çok suskun naralar attım
Asi boynumda şah ölümleri…
Müsait bir yerde sesinden düşünce anladım
Tek bir gün öldürmezmiş kelebeği…

Siz uyurken ben şehirlerden geçtim…

Uyuşmuş dizelerde kangren tortusu
Mor ışığı diken üstündeki yolcunun
Tüyden bir çocuk
Elindeki uyku loş bulut kaçağı
Gözünün akı kalabalık irisi kadar
Koridor tarafı cereyan,
Issız her ölü yolcu birbirinden.

Beli kırıldı ökseli geçitlerin
“köprü altı kapkara…”
İşte şu durakta bıraktım birini
Yıktı gönül dağını Bolu’da Köroğlu
Şerit filmi kopardı aklımdan
Unutmayacaksam,
İnsanlığımdan!

Siz uyurken,
Ben şehirlerden gençtim…
Uyandınız,
Yaşlanmadım.
Hiçbir şeyden eksik, her şeyden fazla,
Zulada kaybeden yüzün kefareti
Uslanmadım.
Uyutulan peygamberler şehrinde,
Yolumu yeni bir ayrılığa ısmarladım…

Kamil Koç/ Dilovası mevkii- istanbul çıkışı- şubat 07