Siz Olmasanız da... Şiiri - Melih Coşkun

Öyle çok şekle büründüm kendi yüreğimin ellerinde, öyle hallere düştüm ki bu sevdadan, yine de sorsalar pişman mısın diye, ömrüm boyunca söylediğim bütün evetleri silip atma pahasına hayır derdim.

Böyle birşey olsa gerek “acıya gönüllü olmak.” Yazılan onca şiiri tekrar tekrar okumanın verdiği buruk haz. Ben o evcilleştirilmiş acılarım sayesinde öğrendim aslında hergün biraz daha sağlam adımlarla yürümeyi hayatta…

Bilir misiniz nasıldır, hayatınızdaki herkesin sizi dinlemesi ancak söylediklerinizin tek kelimesini bile anlamaması.
İnsanlar vardı hayatımda, her anımda. İnsanlar vardı beni seven veya nefret eden… İnsanlar vardı, beni anlamayan ancak anladığını zannedip inatla yol göstermeye çalışan . Oysa mümkün müydü bir an için benim gözlerimle bakabilmeleri dünyaya.

Sevmek, en büyük bencillikti insanın yüreğinde. Kıldan inceydi bu yüzden aşk ve nefret arasındaki çizgi ve söylenen bütün sözler “Seni kendim için sevdim” diyen şaiiri haklı çıkartıyordu sanki. Oysa ben nefret edemedim sevdiğim hiçbir kızdan, sevgimi buruşturup bir köşeye atmış olsalar bile.

Bu sevda sayesinde öğrendim daha önce bilmediğim, kendime ait birçok şeyi. Evet ondan önce de şiirler yazıyordum ama ondan sonra öğrendim şair olduğumu, gerçek sevginin sevileni de aşabileceğini, ölesiye sevdiklerimizin aslında içimizdeki aşkın sadece bir nesnesi olduğunu (yani onlar olmasa da bu duygunun bizdeki mevcudiyetini) , sahip olunan bir düşün bütün sihrini yitirdiğini onu elde ettiğimizde
Ve en önemlisi, “İspatın öze dönük” olduğunu…

Şimdi yalnızca birkaç dize kaldı geriye o sevdalardan;

Yazılacaktı zaten o şiirler
Siz olsanız da
Olmasanız da

Yazılıyordu sizden önce de
Ve yazılacak
Sizden sonra da...

2006

www.melihcoskun.com