Siyahım Şiiri - Gülay Vural

Siyah bir güne gülümsemekti, yıllardır yüklendiğim.
Ne yana baksam; gördüğüm mezar rengi…
Küçük bir kızın İçine akıttığı gözyaşları bütünüydü her şey.
Sessiz bir çığlık olmuştu yaşam.
Yaşam hangi umudu maviye boyardı?
Hangi sokakta titretmezdi yüreği?
Yanıtsız sorular bütünüydü belki de her şey!
Bu yol çok dar, çok uzun, çok karanlık...
Her tarafı mezarlarla dolu, siyah bulutlar altında.
Ufak çakıl taşları yüreğim.
Kırılmış mezar taşlarından oluşan.
Soluk alış verişler katran karası…
Her gün simsiyah uyandım güne.
Simsiyah gülümsedim gün ışığına.
Yüreğimdeki yırtılma sesleri,
Zamanın geçtiğini anlatan melodimdi.
Yürek gıcırtılarıydı seninle sohbetimiz.
Hiçbir anlam ifade etmeyen…
Ve senin yolun uzak, senin yolun aydınlık;
Benim siyahlarıma karışamayacak kadar mavi.
Sen, sızlayan bir yüreğin devası olduğunu bilmeden, Sadece karanlığımdan korktun!
Gidişin zift dökülmüş damarlarımdı.
Bir tek hayatımın küçük dolaşımında vardı renkler.
O renklere sarıldım umarsızca...
Ve yıllarca,
Belki çoğalır karışır,
Hayatımın büyük dolaşımına diye.
Oysa yoktu umarı! T
enimin rengiydi siyah.
Kesip atmak
Ve bir daha uzatmak istemediğim
Tırnak uçlarımdı…