Siyah Sevinç Şiiri - Metin Başol

Gece ellerinde atıyordu şu kalbim
Ellerinde çoğaldım şairlerin mısralarına
Ellerinde sarmaş dolaş oldum türkülerin nağmelerine
Ve ellerinde ben
Bir „sen“den...
Binlerce „ben“ oldum
Çoğaldım seninle
Daha bir zengin oldum

Dayanamayacak şu yorgun kalbim
Başka güzellikler sunma bana ne olur
Alışık değilim böyle güzelliklere
Sonra alışırım, her zaman isterim
“Bu bir rüya ise hiç bitmesin,
Bir büyü ise bozulmasın“ derim
Hiç görmediğim seni görmek isterim
Bilmediğim seni bilmek isterim
Gelinmez yollarda olduğunu unutup
Hep gelmeni beklerim
Hep seni beklerim

Şimdi gidiyorum hüzünlerimle
Kirpiklerime hapsedeceğim seni
Kapadıkça kirpiklerimi
Gözlerime değeceksin sessizce
Damlalarım düşecek kirpiklerimden
Sen varsın diye tutuyorum
Utanca gerek duymadan
Güzel yüreğinden öpüyorum

Bak yeni bir gün başlıyor
Üzülme sakın kadife yüreklim
Zaten yoktu (k) ikimiz
Dünden önce yarından sonra
Say ki, geçerken kalabalık caddelerde
Bir kaza sonucu çarpıştık kaldırımda
Benim ellerimden kitaplarım düştü
Senin yüreğinden birikmiş acıların
Eğilip yere topladık döktüklerimizi
Düşse de, yüreğimize silinmez izi
Kalkıp ayağa birbirimize tutunarak
Sen gittin kendi yoluna
Ben gittim kendi yoluma
Titreyip yutkunarak...

Hayat böyle birşey değil mi zaten?
Bazen geç kalırız, bazen çok erken
Say ki hiç olmamışım ben
Say ki hiç gelmemişim
Say ki, bir düş’tüm ben
Düşünden düştüm ben
Düşümden düştün sen
Bu kısa bir düştü
Yüreklere cemre düştü
Bir yanılsamaydı herşey
Sevinçler siyaha dönüştü
Kim vurduya gittik, gelemedik
Kader örmüştü ağlarını bilemedik
Biz bu düşü gerçek sandık
Uyandık
Uyan-dık
U-yandık

02 mart 2010-Ankara
Şehrin İki Yüzü