Siyah Beyaz Yokluğun

Siyah beyaz bir hayatın,
En siyah yanı oldum.
Siyahı acılarla tanıştım,
Hep gidenlerim oldu.
Gözyaşlarım sulara, sellere karışıp kayboldu.
Yaşamak zül,
Yaşamak ızdırap oldu.

Oysa maviydi gözlerim,
Pembeydi yanaklarım,
Sapsarıydı saçlarım.
Şimdi gözlerim gri,
Yanaklarım sarı,
Ve saçlarım beyaz.

Titrek parmak uçlarım,
Sokağın kaldırım taşlarını arşınlarken
Mutluluk şiirleri yazmayı isterdim.
Ellerim naçar,
Yüreğim yaralı,
Umutlarım kırık.
Kanatlarımı kim kırdı, onu bile hatırlamadan yaşıyorum.
Eksildikçe çoğalıyor,
Çoğaldıkça eksiliyorum.
Dikiş tutmayan yamalı sevdaların figüran oyuncusuyum.
Hep tepe üstü düşüyor hayallerim.
Avuç içlerimde dostlarımın sivri dil yaraları,
Gözümde bilinmeyen bir mazi.

Yarınlarım kayıp,
Düşlerim sabıkalı,
Vesikalı tüm mutluluklar...
Satır aralarına hapsolmuş bir cümle gibiyim;
Kalırsam anlamlı,
Gidersem anlamsız bir hayat.

Ne ara çalındı elma şekerim?
Salçalı ekmeğim nerede?
Ya saatlerce körebe oynadığım arkadaşlarım...
Nerede kayboldu çocukluğum?
Keşke dediğim bu kaçıncı iç çekiş,
Kaçıncı ayrılık,
Kaçıncı vazgeçiş?

Gözlerimdeki feri kim söndürdü?
Gülüşlerimi kim çaldı da
Bu kadar eksik kaldım hayata?
Hangi sokak başında unutuldum,
Hangi hatırada terk edildim?

Bir mektup bekliyorum mühürsüz zarfta,
Gelmeyecek, biliyorum.
Ama yine de bekliyorum.
Belki diyorum,
Belki çocukluğum döner,
Elma şekeriyle birlikte.

Keşkeler çoğalıyor içimde,
Her biri bir düğüm boğazımda.
Çözülmüyor,
Çözüldükçe düğümleniyor.
Sanki hayat,
Eksildikçe büyüyen bir yara gibiyim.

"Devam et," diyorlar.
Nasıl devam edilir ki?
Gidenlerin ardından,
Eksik kalan bir hayatla...
Nereden başlanır yeniden?
Bilmiyorum.
Ama yine de devam ediyorum.
Yaşamaya,
Nefes almaya,
Devam ediyorum.
17.02.2025 11:04