Siyah Beyaz Figüranlar

Renkli hayallerin siyah beyaz figüranlarıydık hayatın usturupsuz kıyılarında.
Dilime çarpa çarpa parçalandı umutlarım,
Renklerim önce evrildi, sonra siyaha döndü.
Oysa rengârenkti yarınlarım...

Şimdi, şekeri elinden alınmış çocuk gibiyim.
Arkama saklıyorum tuvalimde kalan tek renk maviyi.
Beynim yüreğime hükmedemezken, aşk denilen yara ansızın bırakıyor kendini kapımın eşiğine.
Atsam, kıyamıyorum
yüreğime alsam, korkuyorum.
Siz hiç piç bir yarayı sahiplendiniz mi,
Tüm acılarına rağmen?

Vicdan terazimde yalnızca benim ellerim biliyordu gerçekleri.
Kaçmak gerek diyordu içimdeki kanayan ben,
Kabuk yaraya kaynadıkça,
Ben hayattan koptum.
Sonra dönüp baktım ki kendime,
Benler fütursuzca yerlerde, mutluluklar dar ağacında
Ve umutlar ağır yaralı.

İnsan bile isteye hayatını mahveder mi?
Ben ettim...
Kaçtıkça girdaplara daha da battım,
Bir kum saati misali tükendikçe tükendim,
Her saniyesi elimde bir vebal gibi ağırlaştı.

Bazen diyorum ki,
Belki de bırakmalıydım, o aşkı kapımda yatmalıydı.
Ama içime işlemiş vicdan,
Dikildi hep karşıma yapamadım,
Kendi gölgemin altinda ezildim.

Oysa maviyi saklamıştım avuç içlerimde.
Bir gün dönecek çocukluğum,
Şekerini geri alacak diye bekledim.
Bekledikçe içimdeki yaralar kökleşti,
Renklerim silindi, siyah oldu,
Ve en acısı, o siyahı da ben seçtim.

Şimdi dönüp bakıyorumda hayatın kıyısında,
Geriye kalan ben,
Gözlerimdeki son ışıkta dahi hüzün var.
Ama devam diyorum,
Belki de acı çekmenin de bir sonu vardır.
Bir umudu diri tutmaya yeter mi bir yaranın iyileşmesi?
Belki de,
Belki o gün,
Yeniden renklere boyar hayat beni…
Kimbilir yine de umutlarım mavi benim.
Siyah beyaz gerçeklerime inat.
24.09.2024 08:23