Siyah ayakkabı... Şiiri - Zafer Zengin E ...

içimin şurasından bir şeyler kopuyor
sanki acı geliyor ellerim
ağzımda burnumda ateş
ne yazıyorsam içim acıyor
bağırsam mı ne
yürüsem mi kendime gizlice
tütsem mi gerçeğe

bu acı türküler değil mi
beni şair eden bilmeden
bir köşede sessizce söylenen
ürküten kimi zaman titreten
o kadar korkağım ki
herkes güçlü bir adam istiyor
bundan yazılar silinip gidiyor

içimin şurası acıyor
sanki kan gibi
sanki bayramlarda alınamayan
o siyah ayakkabı
sanki yüreğime basıyor
yaşamak başka bir şey
içimde uçurum gülüyor

gidilse şimdi küser mi dalgalar
öylece sallanıp dururken yapraklar
gözleri desem yalnızlık
parkta unutulmuş çocuk
sanki taş altında mektup
eğilip alsam hani
kimse aklımı okumuyor

bundan ölüyorum belki
bundan tembelim yaşamaya
artık boyumda uzarsa
olmaz o siyah ayakkabı ayağıma
gidemem belki
belki ölürüm belki
bilmiyorum ki yürümeyi

oturmaktan ağlıyorum bazen
ya siyah ayakkabı
ya sevgilim
ya bu gece koparsa
kim bağcıkları bağlar
kimin yolu tutar
kimin içi acır sonra

içimin şuraları acıyor
sanki unutulmuş bir türkü
sanki ben
ne zaman bağları çözsem
intihar kokuyor yeniden
ayırda durmuşum olmuyor
içim sevgili oluyor

'08