Sivrilmiş Günler Şiiri - Adem Bayar

Metalik bir tadı var soluduğum havanın.
Duvarda asılı duran takvimin yüzü asık.
Gençliğimi öğütmeye başlayan tavanın
Uçları Sivri, ortası çökecek gibi, basık.

Dünyanın tüm saatleri zihnimde çınlar.
Bir ben miyim zamana prangalı?
Dün ölecek bugün doğmuş yarınlar.
Ölümün yok oluştan bir farkı olmalı.

Dejavular kemirir ömür sermayemi.
Batan her gün doğar öncekinden farksız.
Bela zamanında yaktığım gemi
Alemlere taşır beni uçsuz bucaksız.

Bir olup düşer ardıma akrep ile yelkovan.
Üst üste geldikleri an infaz vaktimdir.
Uykudayken üstüne komutlar yağan
Gece nöbetlerine sarılmış kalbimdir.

Bitmez diyemem, bitmeye mahkumdur eşya.
Fark etmeden zamanı bile öldürürüz.
Tam karşımda geçmek bilmez iki ay var ya,
Birer ömre bedel burda her gece, gündüz.

Yeterse ömrüm, döneceğim beni bekleyenlere.
Yeni bekleyişler bekliyor olacak beni.
Dağlarda pusulanmış bir askeri zirve
Ufka düşürmeyecek şekilde silüetimi.

Burada aldığın notlar hayat kurtarıyor.
Not aldığın hayatlarsa şehitlere ait.
Her şey, istisnasız, bitmekle başlıyor.
Hayat ve ölüm birbirinden müstenid.