Sivas'ın Rüzgarında Büyüyen Çocuk

Ben
Sivas’ın sabahında üşüyen bir çocuğum hâlâ,
Taş sokaklarında adımlarımı unutmuş,
Kışın beyazına karışmış,
Yazın güneşine emanet edilmiş
Bir yürek taşıyorum içimde.

Ailem…
Sofrasının buğusuyla ısıtan,
Evin sessizliğine dua serpen,
Yorgunluğu alın çizgilerine işleyen
Ama gözlerinde hep bir fer saklayan
O güzel insanlar…
Ben onların gölgesinde büyüdüm,
Onların sesiyle öğrendim susmanın bile bir ahlakı olduğunu.

Çocukluğum,
Karlı akşamların içinden geçip gelen
Tuzlu ayran tadında bir hatıra.
Dizlerim hep yaralı,
Hayallerim hep genişti.
Bir taşın üstüne oturup dünyayı dinlerdim,
Dünya da bazen beni dinlerdi,
Bir çocuk sessizliğinin ne kadar gerçek olduğunu
En iyi Sivas bilirdi.

Mahallem…
Dar sokaklarında yankılanırdı ismim,
Kapı önlerinde çay kokardı zaman,
Her evin camında başka bir duanın buğusu…
Kadınlar ekmek kokusuna karışırdı,
Adamlar yorgunluğunu akşam rüzgârına bırakırdı,
Ben ise kaldırım taşlarına çocukluğumu.

Gençliğim
Bir tren düdüğü kadar aceleci,
Bir rüzgâr kadar sıkışık içimde.
Gitmekle kalmak arasında
İnce bir ipte yürürdüm.
Bazı sabahlar umut ile kalktım,
Bazı akşamlar yokluğumla.
Ama ne olursa olsun
Yüreğimin bir kenarında hep sıcak durdu
Sivas’ın çehresi.

Özlemlerim…
Hiç bitmedi aslında.
Bazen bir ses, bazen bir gölge,
Bazen annemin ekmek kokusu,
Bazen babamın eve dönüş saatindeki adım sesi
Düşer içime.
Ve ben,
Yaş kaç olursa olsun
Bir anda çocukluğuma çökerim.

Bugün
Geri dönemesem de,
Mahallem eski taşlarına beni sığdıramasa da
Yine de her adımımda taşır beni geçmişim.
Sivas’ın rüzgârı eser içimde hâlâ,
Benim ismimden önce söyler kendini.
Ne zaman yorulsam,
Elimi alnıma koyup derin bir nefes alırım:
Bilirim ki
İçimdeki çocuk hâlâ o sokaklarda koşuyor,
Ailem hâlâ o evin ışığında oturuyor,
Ve ben hâlâ o şehrin rüzgârında büyümeye devam ediyorum.