Bil ki, kaç mevsim tükettin duraklarımda.
Bil ki, kaç hayal gömdüm çoraklığına.
Kendime, sadece kendime mahçubum ben.
Koca bir ömürdü, düşürdüm, kırıldı.
Gönlümün dilekleri, gölgende büküldü.
O yoksul bakışlarımda, ışık geçmiyor karanlıktan,
Kırılmış türkülerim, sessizce gevrer yalnızlıktan.
Ey köhne zaman, bilme! Hadi, yine git gör,
Onu, aşk neylemiş, hangi derde giriftar eylemiş?
Kayıt Tarihi : 8.12.2013 03:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!