Sitem Şiiri - Leyla Gülsüren

Özüm ağlar, yüzüm güler.
Bu ne haldir, kim bana söyler?
Onlar söyleyemez, herkes bilmez bu derdi.
Bilseler de gülerler, sanırsın gönülleri murada erdi.

Sanki hayatı, ödünç aldım birinden.
Geri vermedim de, ondan çok, ben ağlayınca gülen.
İnsan insanın düşmanı mı her yerde?
Neden sevinir insan? Başkası, düşünce derde

Kim bilir? Kim yarın mutlu olacak.
Kim evinden, cansız çıkacak.
Neden biçer insan, başka insanı.
Sabretseler biraz, ektikleri çıkacak.

Bana veren Rabbim herkesi görür.
Kimse varlığıyla yapmasın gurur.
Köleyle efendi yoksa bu devirde.
Zengin fakiri neden hor görür?

Nefret alır hep hayattan, aslan payını.
Geçer karşıma, sayar karını.
Ben küçüldüm! Nefrete bakarken bile.
Onlarda büyümezdi böyle, bilselerdi yarını.

Yüzüm gülsün, özüm ağlasa da.
Teslim olmam nefrete silahı, kuşansa da.
Anlatmam derdimi, tesellisi yalandır.
Elim ile yaptığım, yalnız bana kalandır

21.10.1999