Sitem Şiiri - İsmet Temur

Yazmıyorum, yazamıyorum, suç sende değil, sana kızamıyorum
Kesilecek ceza varsa, cezaya fail gerekse, kesilsin suç benim
Kızdığım, küstüğüm, kahredip isyan ettiğim sen değilsin benim
Çabuk inanıp güvenmek zaafımsa, nefret ve kinde olmazsa olmazım

Çok niyeler, niçinler bulandırdıkça bulandırdı, aklımı başımdan aldı
Sonuçta bana, kala kala kimseye inanmamak güvenmemek kaldı
Adam bilip,İnanıp güvendiklerimizden ağzımızın payını almışsak
İnsan bilip, hak ettiğinden fazla değer verdiğimize pişman olmuşsak

Kime kızmalı, kime sitem etmeli, kendimizden başka yoktur kızacak
Karakterli deyip etmişsek itibar, yoksunsa karakterden kimin suçu
Şereflidir deyip değer vermişsek, şeref yoksunuysa kimin suçu
Çınar gibi sağlam diye sırt verdiğimiz, çürük çıkmışsa kimin suçu

Suç altın olmuş kimse sahip çıkmamış derler, suçlu aramıyorum
Altında olsa bakırda, suç benim, ben suçluyum inandığım için
Aldığımız nefes doğruluk, iyilik, mertlik adınaysa almayalım mı
Bu kadar eğri, doğruluk destanı yazıp gezerken, biz yaşamayalım mı

Adamlıktan haberi olmayanlar adamlık lugatı yaparken onursuzca
Gözlerinde sinsi timsah gülüşleri, dost, arkadaş muhabbetlerinde
Emsalsiz insan örneği kesilirler, bilmezlerki biliriz ciğerlerini
İçlerinin kokuşmuşluğundan, sinekler bile konmaz yakınlarına

İnsanlar arasında insan görüntüsünde yaşayan şeytanlar
Ne anlar insan değerlerinden, arkadaştan, dosttan sevgiden
Yılan dillerini uzatıp kirletirler temiz ne kalmışsa çevrelerinde
Ruhlarının beslendiği bataklığı bir onlar, birde onları bilenler bilir

Çok şey bilirler bilmesine, bilmedikleri kendilerini bilenler
Her ohun yanında bir vah vardır, hiç düşünmezler ne diye
Sevindiklerinin birgün isyan ettikleri olacağını bilmezler
Bakarken gözlerine, haykırırım bakışlarımla anlamazlar

Kah bakış, kah sözle haykırırım duymaz anlamaz olurlar
Onurları menfaat, şerefleri dalkavuk, duyguları çıkar olmuş
Koşarlarken pervasızca, hırslarıyla yıkıp geçerler insanlığı
Yokki vicdanları sızlasın, yokki arları utanıp arlansınlar