Şirvan Dayı Şiiri - Emre Vehbi Alkan

Bir Şirvan dayımız vardı koğuşta bizim
Birde onun çok sevdiği bülbülü
Beraber uyurlardı her geceleyin
Ve beraber karşılarlardı her yeni günü...

Güneşim diye severdi o minik kuşu
Biliyordu güneşi bir daha göremeyecekti
Çünkü Şirvan dayı ölüyordu
Tükenmişti artık ciğerleri...

19 Temmuz sabahı Şirvan dayı ölmüştü
Sanki bir bebek gibi uyuyordu
Gülüyordu Şirvan dayının yüzü
Çünkü güneşi görecekti vücudu...

Onun yokluğuna dayanamadı öldü bülbülü
Arkasından teneke kutudaki o beyaz gülü
Kırıldı duvardaki tek telli can sazı
Unutmayacağım inan seni Şirvan dayı...

Şiirbaz
23.temmuz.1982
Mapushane Notları