Sırtında ki yarayı saramaz yalnız insanlar

Ağladım
İnan çok ağladım.
Şehri sel felaketine uğratır sandım göz yağışlarım.
Hıçkırıklarımın tizliğinden çınladı gece.
Feryadıma şahit olan güvercin intihar etti az önce.
Göğsümü tuttum ağlarken.
Boşluğunun akıttığı kanı dizginlesin diye tampon görevi verdim yumruğuma
Olmadı parmak aralarımdan sızdı gidişin yine.
Orta parmağımı kalbime kadar sokup acıyı kustum kente.
Susmadım bağırdım en sağır yanlarına
Ellerinin dolanmadığı saçlarımın yetimliğiyle.
Ağladım, inan çok ağladım.
El açtım tanrıya, baktım avuçlarım ellerinin isyanında
Son duamı meleklerden borç aldım.
Senin kirpiklerini gülümsetirken uykun,
Ben utanç duvarıma bir çentik daha attım.
Soluk borumda tıkandı veda
Sensiz nefes alamadım, ölüyorum sandım.
Gittin
Yatak, yorgan buz kesti.
“geçecek” dediler, sırtımı sıvazlayanlar.
Bilmez ki kimse.
Sırtında ki yarayı saramaz yalnız insanlar.