Sırtımı Örtsen Keşke Şiiri - Yusuf Bingöl

Annemden öğrendim hasreti
Doğar doğmaz
Babam gurbetteyken doğmuşum
O kış günlerine inat
Ağustos sıcağında üşümüşüm
Doğar doğmaz bulmuş beni hasret

Ah be anne
Daha ayrılalı ne oldu bir iki saat
Uyuya kalmışım yine üstüm açılmış
Sırtım üşüyor anne
Şimdi gelsen sırtımı örtsen keşke
Ben uyuyor taklidi yaparım yine inan
Sen üşenmeden örtsen üstümü
Bir daha açsam mahsustan
Bıyık altı gülümseyerek
Sen bak oğluma yine sırtını açtı
Diye tam örtecekken üstümü
Gıdıklamaya başlasan beni mesela
“Seni numaracı” diye
Sonra sarılıp öpsen gözlerimden
Üşüyorum anne
Şimdi gelsen sırtımı örtsen keşke

Ben bilirim anne
Tanırım senden evlat sevgisini
Saçının beyazından düşerken ay
Yorgun çizgiler bulur beni
Gözlerinin mavisinde beklerken ay
Ben senden öğrendim anne
Evlat sevgisini
Bu gece de amma soğuk ah
Üşüyorum anne
Şimdi gelsen sırtımı örtsen keşke

Ah be anne
Ne var öyle inat edecek
Öyle kürdan ucu ağrı kesiciyle
Geçmez bu illet
Bir dinlesen şu oğlunu
Ne var korkacak
Acıtır mı hiç canını
Doktorda bir evlat
Ahh anne ahh
……
Üşüyorum anne
Şimdi gelsen sırtımı örtsen keşke

Sen yoksun anne sırtımı örtende
Bu kim anne yatağımda ki
Elin kızı senin gelinin
Sen ne kadar kızım dersen de
Bak anne onun sırtı da açılmış
Tıpkı benim gibi görüyor musun
Kaldırmadan onu beşikte bekleyen ben
Çocuklarımın annesinin sırtını örteyim
Üşümesin
Kalkıp açayım oğlumun sırtını da
Annesi kalkıp örtsün
Senin gibi anne

13:15 07-04-07 ist