Şirret Şiiri - Nevzat Dağlı

Kadını başkadır, erkeği başka,
Ağzını küfürle doldurur şirret.
Sen sevgi duyarsın, düşersin aşka,
Umut yeşermeden soldurur şirret.

Ne utanma bilir, ne hatır sayar,
İnsanlık ölçüsü tutmaz hiç ayar.
Dostuna acımaz, mezara koyar,
İnsanı söz ile öldürür şirret.

Saf tuttuğu yerler güçlü yanıdır.
Sanırsın saraylar onun hanıdır.
Bağırmak, çığırmak öz lisanıdır,
Hastayı yataktan kaldırır şirret

Kağnı gölgesinde zübüklük eder,
Zalime ram olur ardından gider.
Mazlumun halinden duymaz hiç keder,
Fırsatı buldukça saldırır şirret.

Makama yapışır, kovsalar gitmez,
Oysa ki zekâsı işine yetmez.
Kaprisi çekilmez, isteği bitmez,
Zemheride karpuz buldurur şirret.

Gözünü ayırmaz kral tacından,
Haberi olmaz hiç senin acından.
Vatanın bir yanı yansa ucundan,
Ne üzülür ne de aldırır şirret.

Soyguna ortaktır, soyana kızmaz,
Milletin a.sına koyana kızmaz.
Halkın emeğine kıyana kızmaz.
Organize işle çaldırır şirret.

Kendi kusurunu ellere atar,
Bir çıkar uğruna herkesi satar.
Zengine kul olur, önüne yatar,
Yoksula haddini bildirir şirret.

Bir fikir savunur özünü bilmez,
Saçmalar her yerde sözünü bilmez.
Yazarı tanımaz, yazını bilmez,
Aydını defterden sildirir şirret.

Atatürk’e söver, orduya söver,
Birisi ‘höt’ dese lafını gever.
Muktedir söylerse yalanı över,
Gerçeği gördükçe çıldırır şirret.

Ya liboşluk eder ya da dincidir,
Kuyruğuna basanlara kincidir.
Cahiller içinde sanki incidir,
Arife saçını yoldurur şirret.

Yenilirse eğer oyunu bozar,
Hakka razı olmaz payını bozar.
Namuslu insanın huyunu bozar,
Yüzsüzlüğü ile yıldırır şirret.

Rengi belli oldu güce tapalı,
Boyası döküldü maske yapalı.
Tehditler savurur üstü kapalı,
Nevzat’ı kendine güldürür şirret.