Sırmalı Sürahi Şiiri - Kasım Kobakçı

Sırmalı sürahiydi, kırdığımız o geçen,
Pencere açıktı da, kapıyı açınca birden
Hafif bir el dokunuşum olmadı değil
Canhıraş kendimi attım yerlere ama nafile

Bayramlarda, özel günlerde başköşeydi onun yeri
Misafirler kana kana su içerlerdi ondan
Abıhayat çeşmesiydi oysa kaynağı
Sonsuz ömür bahşedercesine serinletirdi

Hele bir de pikniklere götürülüşü vardı ki
Pamuklar içindeki kristal mübarek
Servis yapanların gözü onda
Eline alana sevgisini de bulaştırırdı

Gözünden sakınırdın bilirim
Yumuşacık ellerinle bir bebeği sarmalar gibi
Kurulayıp parlatarak
Kaldırırdın onu kalbinin ta derinliklerine.