Sırlardan Geçtim Şiiri - Şakir Kurtulmuş

anneme

sulardan geçtim
çocukluğumun zerdali ağacına tırmanma saydamlığı
her seferinde annemden geri dönen bir istekle körelirdi
ağaçtan düşen meyvelerin sesine toplanır
arka bahçede tavukların verdiği yumurtaları
pişirip sofrayı iyileştirir, beslerdi
sağanak yağmurlarda
sırtına aldığı çuvalın içinde okula bırakır
ne kadar korursa o kadar
feda ederdi kendini yağmura

kurban bayramını karşılamadan önceki gece
kınalanırdı koyunlar, giydikleri bayramlık örtüler
içinde güzel ve vakur bir duruşla
beklerlerdi bıçakla başlayan esrarlı ritüeli
sabırla kurban olma yolunda belirlenen saati
geceden başlardı yola çıkma telaşı
bizi çağıran sese doğru koşarken
anne korkusu sarar ağaca çıkmadan önce
efsunlu bahçenin sır dolu hikayesini dinlerdik
sofraya nar koyar şeftali soyardı
suyu yüce kıldı, secdeyi öğütledi
sırlardan geçtim

yalnızlıkta
annemden kalan hatıraların sönük
izlerini yeşil düşlere taşımaktayım
uyumsuz aşinalığı süpürüyor rüzgar deniz kıyılarına, geçtim
sessizlik doğdu, kül birikti
kanal boyundaki saz gölgeliklerinde
gün bitti, annem eve döndüğünde
bütün çocuklar ağlıyorduk
sessizlik oturduğunda kucağıma gece

bir çocuğun anne özlemini, hangi
dalda olgunlaşan meyve giderebilir

sırlardan geçtim
hikmetli öyküler birikti
menkıbelerden derslerle doldu torbam
annem okuma yazma bilmezdi
dedemin ilmini taşıdı
hikmetli öyküler ve sırlı menkıbelerle
geçti çocukluğum

evimizin küçük odacıklarında
annenin şefkat kanatlarında yaşayan sessizlikti
çocukluğumun gizli adı, nar ağacının yüksek katlarında
aradığım eski günlerin huzurunda uzanan gerçeklikte
sabah erken indi güneşin sarp çizgisi
annem varlıklı değildi ama
bıraktığı iyiliklerin varisi oldum
fakirdi evimiz yer sofrasında huzur
soğuk kış gecelerinde biriktirdiğimiz sıcak öyküler vardı
sırlardan geçtim
bu yalnızlıkta gitti
annem
yalnız gitti