Sirkeci Garı'ndayım Şiiri - Süleyman Ergül

Sirkeci Garı'ndayım,
Aklım çok gerilerde,
Bir tren yanaşıyor istasyona,
Yolcular kara kuru, biçare yolcular.
Yüzlerce cılız beden, kim bilir belki de binlerce,
Bir o kadar da çıplak ayak, başlar adedince.
Öğrendim ki Balkan savaşından kaçmışlar,
Kavrulmuş savaşta her çehreleri,
Zavallı muhacirler, terk etmiş evlerini.
Yıl, bin dokuz yüz on iki,
Açlıkla sefalet, her biri gani gani.

Sirkeci Gar’ındayım,
Aklım çok gerilerde,
Bir tren yanaşıyor istasyona
Mehmetcik iniyor kara trenden
Kimi sedyeyle kimi değnekle
Kimi de elinde bir tutam tahinle.
Mahşerin yiğitleri onlar, şanlı yiğitler
Analar yollarken savaşa
Şehit olmadan gelme diye öğütler
Yıl, bin dokuz yüz on beş
Gün Salı saat beş
Çanakkale yanıyor, yanıyor amma
Bir millet cephede, evinde sanma

Sirkeci Gar’ındayım
Aklım çok gerilerde
Bir tren ki en karasından
Harekete amade
İçinde bir umut yüklü yolcularıyla
Biri Sıvas ilinden, elinde bağlaması
Öteki de Niğdeli, tahta bavulu ile
Şuraya çöküveren Kayserili olmalı
Tokatlı İsmailin halı nice olmalı.
Alamanya çağırmış dolmuştu kara tren
Şimdi hareket eder, elveda genç Türkiyem
Yıl, bin dokuz yüz altmış, binlercesi gittiler
Kimisi gurbet elde kimliğini yittiler

Sirkeci Gar’ındayım
Aklım çok gerilerde
Gar sessiz, kimseler yok
Hüzün çökmüş raylara
Bir tarih yenik düşmüş
Şimdi modern çağlara…