Sırdaşım Şiiri - Gülüm Çamlısoy

Kelamın nezdinde göğe konduğumu unut, Rabbim
Aslında azat edilmeyi umut ettiğim bir dilekten öte
İçimdeki yeknesak hüznü ihbarımdır evrene
Mavili yokuşların sedefli sessizliğinde
İçimden dökülenleri toplama telaşıyla
Sana koştuğumu bil, Rabbim.

Bir katre dahi isyan saklı değil içimde
Lakin önceme öfkeliyim
İçimdeki dirliği katleden evrene değil sitemim.
Sunumunda kaderin
Kendi halinde bir rüzgâr olmaktan öte
Tutulduğum fırtınada serptim hüznümü eksene
Sonra nidalar soludum
Sonra defalarca soldum
İnhisarında yalnızlığın
Bir sarkıta denk düştüm içime damlayan yaşın değil
Sevginin çetelesini tuttum her daim.

Sevgiydi öznem
Sevilebilmeyi beceremeyen bir yosun gibi
Denizde kaybolan bir damladan öte
Dalgalarıma mahcup düştüm
Huzur dilerken hep yenik düştüm acıya
Aşkın esefini yüklendim
Sevdim hep sevdim delice
Elbet sessizce dua ettim tüm sevdiklerime
Yalnızlığın bekasıymış meğer şiirler
Şiirlerin tünediği içimdeki sefil mevsim
Kibirli bir ruhum da olmadı bir ömür
Sadece uzaktan dokundum evrene…

Bir tutam tuz atan rahmetin gizinde
Ağladım ve güldüm içimden geldiğince
Sevmeyi bildim hep
Bildirdim de yan gelip yatan kibirli evrene.
Dalkavukları olmadı hayallerimin
Dallandık budaklandı sonra düşlerim
Ne ihanet ettim insanlığa
Ne de ihya ettim sevdiğim kadar
Sarıp sarmalanmalıydım bir ucundan tuttuğum
Şu eksenin hatırına.

Minnet etmediğim kadar
Merhamet ettiğim hüzün yüklü sözcüklerimden taşan
Ne çok fısıltı bazense nida
Sökün eden geçmişin kalmadı da tek tuğlası
Derken hibe ettim öncemi
Ve kimse bir yürekten diğerine hicret eden
Titremeden sevdim elemi.
Özneme sadık yüklemde ise saklı emir kipleri
Bense illa ki emir kipi evrenin
Bir Huda’m bir hülyalarım
Erebildiğim kadar en uzağa
Yakınımda olanlar mıydı hep uzak kalan bana?

Eklem yerleri kanarken gecenin
Şiiri kurdum sevgiye
Sevgiyi unutanlara tek sitem dahi etmeden
Hani olur de çekip giderim bir gün
Sensin, sadece sen:
Emanet ettiğim benliğim ve tüm sevdiklerim
Sevebildiğimden de fazlası varmış meğer
Eğreti sevenlere de minnet etmeden
Minvali ömrün
Belli ki hep de aşkmış öykündüğüm
Ve yazılmalı mezar taşıma neden anlaşılmadığım.

Anlam olmaktı tek derdim
Sırdaşım sen ve kalemim
Layığıyla yaşamak ve yaşatmaksa hayallerimi
Bilinmek sadece senin nezdinde
Başım gözüm üstüne Rabbim
Affet günahlarımı ki
Çok geç sevmişken kendimi.