Sıradanlığın Perdesi Şiiri - Kasım Kobakçı

Sıradanlığın perdesi inerken, usulca gözlere,
Bir maskeli balo başlar, dipsiz kederlerle,
Her anın sahteliği sızar, ruhun derinliklerine,
Sonsuz döngüde kaybolan ruhlar, dolaşır durur bu sahnede.
*
Tam anlamıyla hissedilir, hayatın ağır yükü üzerimizde,
Nefes alıp verdikçe, yutkunuruz sessizce,
Çaresizce bekleriz, bir el uzanır mı diye,
Umut kırıntılarıyla besleniriz, her demimizde.
*
Biliriz ki kurtuluş yoktur, bu kısır döngüde,
Öyle ki yalnızlık sarmış, dört yanımızı belki de,
Ve zamanla kaybolur, içimizdeki o neşe de,
Anlarız gerçeği tüm çıplaklığıyla, son umut da tükenince.
*
Yaşamın ta kendisidir, bu bitmeyen karmaşa,
Ya kabulleniriz kaderimizi, ya da yiteriz boşlukta,
Boşuna bekleyişler içinde, yorulur ruhumuz da,
Ufukta beliren her şafak, yeni hüsranların habercisi olsa da.
*
Bu bayağılık içinde boğulmuşken, anlarız birden,
Artık bir beklenti kalmaz, bu bayağı yaşamdan,
Tutunacak dalımız kalmaz, akıp giden bu nehirden,
Ve gizleniriz derinlerde, küçücük bir hüzünden,
Yürürüz suskunca, büyük adımlarla geriden.