Sıradan Şiir Şiiri - İsmail Altın

Çivisi çıkmış bir şehrin, kliması bozuk otobüslerinden biridir sıradan olan
Yaz sıcağında güneşten daha fazla yakar seni
İçine dolmuş ve taşmaya utanan insan nefesi
Ya da aşktan daha fazla boğar seni sevgisizlikten suratı düşmüş insan suretleri
Sıradan bir şehrin sıradan insanıydı şair, sevginin çocuksu halinde
Büyük şehrin mazotlu yalanlarından uzakta
Yeşil bir sevdaya hasret

Ömründen ömür gider bir koleksiyoncunun ellerinde,
Rengarenk kelebeğin
Kanatlarından çivilenirken panoya
Oysa uçmasıydı özgürce sıradan olan
Adam kelebeğe aşıktı,
Canı yanan kelebekti

Orta kahve tadında sıradan bir sevda ister şair şiirinden,
Gözlerinin renginde
Ne çok şekerden ciğeri kıyılsın ister
Ne de çok acıdan yüreği yansın
Orta işte

Çok uzaktan bir sese,
Kalp titreten bir gülüşe doyamamaktı sıradan olan
Gülümsemesiydi gerçek olan, akla gelen hayalin ötesinde
Görüp terkedenler vardı, kıymet bilmeyen
Bir de, göremeyen kıymetsizler

Akıldan yoksun kalmasıydı sıradan olan, varoş şehrin delikanlısının
Süslü sevdaların uzağında, bir rüyaya takılıp kalmasıydı fikirsizce

Bütün gitmeleri durdurabilecek bir gel di sıradan olan
Gitme demelere varamazken dili
Ümitle çarparken kalbi, çıkmaz sokaklara dalmasıydı hayatın

Sıradan olan;
Susmasıydı şairin o gidince, dışından...
İçinden haykırırken de

İsmail ALTIN