Sıradan İki Kişi Şiiri - Reşit Akdağ

Sıradan iki kişiyiz biz,
Yaptıklarımız sıradan...
Herkes ne ise biz de oyuz,
Konuşuruz havadan, sudan...
Zaman gelir, çok katıyız,
Taviz vermeyiz bir an!
Bazı zaman da yumuşak,
Hatta su gibiyiz...
Temiz – pis her oluğa akarak,
Onu tamamlarız biz...

Biz sıradan iki kişi,
Alelâde iki kişiyiz biz...
Bazen çarkların çarpışan dişi,
Bazen bir dişlide tek dişiz...
En çok da kavgaları bölüşürüz...
Dertler durmalı köşede,
Her kavgada yeni dertler eklenmeli,
Kaybolan SEVGİ’dir, sanmalıyız...

Aslında durup beklenmeli:
Ne olacak yitik delikanlı, gamlı kız?

Biz onlarız işte!
Sıradan iki kişi!
Gittikçe uzaklaşan sevdâdan,
Gittikçe yaşayanız bitişi...
Ortada kalakalır/savrulanlardan geri/sevdâ bu;
Bilmeden bittik biz, düşüverdik, oldu mu?

Sıradan iki kişiyiz biz...
İstediklerimizle çok yüce,
Olduğumuzla cüceyiz...
Anlaşılan daha çok mücadele edecek,
Anlaşılan çok erken düşeceğiz...

Sadece sevdâmız yeterdi,
Bizi büyük etmeye,
Başına buyruk delikanlı:
Bitsin burukluğun artık, gözü/gönlü......../eli kanlı...

1992